ก่อนที่จะถือนโยบาย "อดทนอดกลั้น" โปรดพิจารณาสักนิดก็จะดีครับ เพราะในบางสถานการณ์มันก็ไม่ควรอดทนอดกลั้น

มิใช่เป็นเพราะคุณตำรวจจราจรยึดถือเอา "ความอดทนอดกลั้น" เป็นที่ตั้ง โดยปล่อยให้มีผู้ฝ่าฝืนกฏจราจรโดยการไม่ยอมจับ-ปรับหรอกหรือ ที่ทำให้ท้องถนนวุ่นวายและอันตรายถึงเพียงนี้

มิใช่เป็นเพราะเกษตรกรยึดถือเอา "ความอดทนอดกลั้น" เป็นที่ตั้ง โดยการยอมให้พ่อค้าคนกลางตัดราคาผลผลิตของตนได้ตามใจชอบหรอกหรือ ที่ทำให้ผู้ที่เป็นกระดูกสันหลังของชาติจนลงจนลงทุกวัน แต่พ่อค้าก็รวยขึ้นรวยขึ้น

มิใช่เป็นเพราะคนตัวเล็กที่มีสถานะเป็นน้องยึดถือเอา "ความอดทนอดกลั้น" เป็นที่ตั้ง โดยการยอมให้คนตัวโตที่มีสถานะเป็นพี่ข่มเหงรังแกหรอกหรือ ที่ทำให้คนที่เป็นพี่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรน้องก็ได้

สำหรับท่านผู้อ่านที่ไม่เคยรู้จักหรือไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับ "นโยบายความอดทนเป็นศูนย์" หรือ Zero tolerance มาก่อน ผมขอยกเอาข้อความใน Wikipedia มาให้อ่านเพิ่มเติมดังนี้ครับ

Zero tolerance imposes automatic punishment for infractions of a stated rule, with the intention of eliminating undesirable conduct. Zero-tolerance policies forbid persons in positions of authority from exercising discretion or changing punishments to fit the circumstances subjectively; they are required to impose a pre-determined punishment regardless of individual culpability, extenuating circumstances, or past history. This pre-determined punishment need not be severe, but it is always meted out.

Zero-tolerance policies are studied in criminology and are common in formal and informal policing systems around the world. The policies also appear in informal situations where there may be sexual harassment or Internet misuse in educational and workplace environments.

Little evidence supports the claimed effectiveness of zero-tolerance policies. One underlying problem is that there are a great many reasons why people hesitate to intervene, or to report behavior they find to be unacceptable or unlawful. Zero-tolerance policies address, at best, only a few of these reasons.

Zero tolerance and harassment and bullying in the workplace

(See also: Harassment and Workplace bullying)

Various institutions have undertaken zero-tolerance policies, for example, in the military, in the workplace, and in schools, in an effort to eliminate various kinds of illegal behavior, such as harassment. Proponents hope that such policies will underscore the commitment of administrators to prevent such behavior. Others raise a concern about this use of zero-tolerance policies, a concern which derives from analysis of errors of omission vs errors of commission. Here is the reasoning. Failure to proscribe unacceptable behavior may lead to errors of omission—too little will be done. But zero tolerance may be seen as a kind of ruthless management, which may lead to a perception of "too much being done". If people fear that their co-workers or fellow students may be fired or terminated or expelled, they may not come forward at all when they see unacceptable behavior. (This is a classic example of Type One/Type Two errors). The Type Two error, where it occurs with respect to zero tolerance, leads to the situation where too stringent a policy may actually reduce reports of illegal behavior.

In schools

(Main article: Zero tolerance (schools))

Zero-tolerance policies have been adopted in schools and other education venues around the world. These policies are usually promoted as preventing drug abuse and violence in schools. In schools, common zero-tolerance policies concern possession or use of drugs or weapons. Students, and sometimes staff, parents, and other visitors, who possess a banned item or perform any prohibited action for any reason are automatically punished. School administrators are barred from using their judgment, reducing severe punishments to be proportional to minor offenses, or considering extenuating circumstances. Consequently, these policies are sometimes derided as "zero-intelligence policies".

There is no credible evidence that zero tolerance reduces violence or drug abuse by students.

The unintended negative consequences are clearly documented and sometimes severe: school suspension and expulsion result in a number of negative outcomes for both schools and students. Although the policies are "facially neutral", minority children are the most likely to suffer the negative consequences of zero tolerance.

These policies have also resulted in embarrassing publicity for schools and have been struck down by the courts and by Departments of Education, and they have been weakened by legislatures.

จาก

http://en.wikipedia.org/wiki/Zero_Tolerance