การผลิตเชื้อเพลิงชีวมวลและไบโอชาร์จากเศษวัสดุเหลือทิ้งทางการเกษตร

งานวิจัยนี้แบ่งการศึกษาออกเป็นสองส่วน คือ การผลิตเชื้อเพลิงชีวมวล และการผลิตไบโอชาร์

จากเศษวัสดุเหลือทิ้งทางการเกษตรด้วยกระบวนการสลายตัวด้วยความร้อนภายใต้สภาวะจำกัดอากาศ

(เรียกว่า กระบวนการคาร์บอไนซ์) มากไปกว่านั้นยังศึกษาผลของการเติมตัวเชื่อมประสาน คือ กลีเซอ

รีน ต่อประสิทธิภาพการให้ความร้อนและคุณสมบัติทางกายภาพของเชื้อเพลิงชีวมวล จากการศึกษาใน

ส่วนที่หนึ่งพบว่าเมื่ออุณหภูมิในการสลายตัวเพิ่มสูงขึ้นจาก 300 ?C เป็ น 500 ?C เชื้อเพลิงชีวมวลมี

คุณสมบัติทางกายภาพดีขึ้นซึ่งแสดงในรูปของค่าดัชนีการแตกร่วนและค่าความทนทานที่เพิ่มขึ้น

สอดคล้องกับค่าความแน่นที่เพิ่มมากขึ้น ส่วนผลการเติมกลีเซอรีนต่อคุณสมบัติทางกายภาพนั้นมี

แนวโน้มเหมือนกับผลของการเพิ่มอุณหภูมิการสลายตัว สำหรับการศึกษาในส่วนที่สองพบว่าไบโอชาร์

ที่ผลิตได้มีค่าความเป็นกรดด่างและความสามารถในการแลกเปลี่ยนไอออนบวกสูงกว่าดิน อีกทั้งบน

พื้นผิวไบโอชาร์ยังพบหมู่ฟังก์ชันที่มีธาตุออกซิเจนปรากฏอยู่ ได้แก่ หมู่ไฮดรอกซิล (O-H stretching)

หมู่คาร์บอกซิลิก (C=O stretching ) กลุ่มฟี นอลิก (O-H bending) และหมู่อีเทอร์ กับโครงสร้างอะโร

มาติก แสดงให้เห็นว่าไบโอชาร์สามารถนำมาประยุกต์ใช้งานด้านการปรับปรุงดินและการตรึงธาตุ

อาหารที่พืชต้องการได้

This study was classified into 2 part: the production of biomass fuel and the production of

biochar from agricultural residue by using thermal decomposition process under anaerobic condition

(known as carbonization). In addition, the effect of added glycerine on thermal and physical properties

was also investigated. For biomass fuel production section, it was found that when the decomposed

temperature increased the biomass fuel gave a better physical property in term of a higher shatter index

and durability corresponding to the increase in densification. The effect of added glycerine, it was also

shown a similar trend to decomposed temperature effect. For the biochar production section, it

demonstrated that the produced biochar had a higher pH value and a higher cationic exchange capacity

(CEC) than soil indicating that biochar can apply for soil amendment and essential nutrient retention.