รายละเอียดโครงการ

ปัจจุบันประเทศไทยได้ให้ความสำคัญกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์มากขึ้น โดยเศรษฐกิจสร้างสรรค์นั้นจะเน้นการพัฒนาระบบเศรษฐกิจโดยใช้ความคิดสร้างสรรค์บนฐานขององค์ความรู้ ภูมิปัญญา และการศึกษาวิจัยซึ่งเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมของท้องถิ่น เพื่อใช้ในการพัฒนาธุรกิจ การผลิตสินค้าและบริการในรูปแบบใหม่ซึ่งสร้างมูลค่าเพิ่มทางเศรษฐกิจหรือคุณค่าทางสังคม ทั้งนี้ “อาหาร” ก็จัดเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่เป็นเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของประเทศไทย ดังนั้นการส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ทางด้านวัฒนธรรมอาหารของท้องถิ่นจึงเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เพื่อผลักดันให้เกิดการพัฒนาและยกระดับเศรษฐกิจในชุมชนให้มั่นคงและยั่งยืน อีกทั้งยังช่วยพัฒนาผู้ประกอบการและส่งเสริมให้เกิดการนำกระบวนการคิดเชิงสร้างสรรค์ไปใช้ในการพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารของชุมชน อนึ่ง แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ก็ยังสอดคล้องกับแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 ที่ได้กำหนดยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศไว้ตามกรอบยุทธศาสตร์ 5 ปี (พ.ศ.2566-2570) ซึ่งแผนพัฒนาฯ ดังกล่าวก็ได้ให้ความสำคัญกับมิติโอกาสและความเสมอภาคทางเศรษฐกิจและสังคม โดยหนึ่งในจุดมุ่งหมายสำคัญก็คือ สังคมไทยมีวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมที่เข้มแข็ง มีศักยภาพสูง และสามารถแข่งขันได้ อย่างไรก็ตามหากพิจารณาชุมชนชาติพันธุ์กลุ่มใหญ่ในเขตจังหวัดเชียงใหม่แล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าชุมชนชาติพันธุ์ไทใหญ่นับว่าเป็นชุมชนชาติพันธุ์ที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจพื้นฐานทางภาคเหนือของไทย และเป็นชุมชนชาติพันธุ์ที่ขยายตัวมากขึ้นในปัจจุบัน ซึ่งชุมชนชาวไทใหญ่นี้ก็มีมรดกภูมิปัญญาทางด้านวัฒนธรรมอาหารที่มีอัตลักษณ์เป็นของตัวเอง ทั้งนี้หากได้รับการส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพตามแนวเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ก็จะช่วยให้เกิดการพัฒนาผู้ประกอบการและส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารของชุมชน อันจะนำมาซึ่งการยกระดับเศรษฐกิจในชุมชนให้มั่นคงและยั่งยืนต่อไป ชาวไทใหญ่เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีอัตลักษณ์ทางภูมิปัญญาที่ทรงคุณค่า และหนึ่งในภูมิปัญญาที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมนั้นก็คือ ภูมิปัญญาทางด้านการทำอาหารซึ่งโดยมากจะเน้นวัตถุดิบจากธรรมชาติที่มีคุณค่าทางโภชนการ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันด้วยความเจริญทางเทคโนโลยีและความทันสมัยจากกระบวนการผลิตอาหารที่ทำให้เกิดอาหารแปรรูปและอาหารสำเร็จรูปต่าง ๆ มากมาย ได้ทำให้อาหารพื้นบ้านของชาวไทใหญ่ได้ค่อย ๆ เลือนหายไปพร้อมกับคนรุ่นเก่าที่ล่วงลับไป ดังนั้นจึงเป็นที่มาของการวิจัยครั้งนี้ที่คณะผู้วิจัยเห็นว่า ควรจะมีการศึกษาองค์ความรู้เกี่ยวกับชื่ออาหารของชาวไทใหญ่ โดยการศึกษาถึงกลวิธีการตั้งชื่ออาหาร และศึกษาถึงความหมายของชื่ออาหารแต่ละประเภท ซึ่งจะทำให้เห็นถึงมโนทัศน์และวัฒนธรรมอาหารของชาวไทใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ นอกจากนี้แล้ว การวิจัยนี้ก็ยังเป็นการรวบรวมชื่ออาหารคาวและอาหารหวานของชาวไทใหญ่ไว้เพื่อให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมแก่คนรุ่นหลัง อันจะสะท้อนให้เห็นถึงภูมิปัญญาทางการปรุงอาหารของบรรพชนชาวไทใหญ่ที่มีสืบทอดต่อกันมา ทั้งนี้ ผลศึกษาดังกล่าวนอกจากจะเป็นการรวบรวมชื่ออาหารไทใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่แล้ว ก็ยังทำให้ทราบความหมายของคำศัพท์ต่าง ๆ ที่ใช้ในการตั้งชื่ออาหารของชาวไทใหญ่ ตลอดจนได้รับองค์ความรู้เกี่ยวกับอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมอาหารของชาวไทใหญ่ที่เชื่อมโยงกับมโนทัศน์และวิถีวัฒนธรรมการกินของชาวไทใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ นอกจากนี้แล้ว องค์ความรู้ดังกล่าวสามารถนำไปส่งเสริมอาชีพให้ผู้คนมีรายได้และมีฐานะทางเศรษฐกิจที่ดี ส่งเสริมศักยภาพการสร้างอาชีพและการจ้างงานในวงกว้าง ตลอดจนส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่สร้างสรรค์และยั่งยืนต่อไป