รายละเอียดโครงการ

ประเทศไทยเป็นเมืองเกษตรกรรมมีการปลูกพืชหลากหลายชนิด เช่นในกลุ่มพืชผักก่อนปลูกเพื่อให้ได้ผลผลิตผลิตที่ดีมีคุณภาพและปลอดภัย จะต้องมีการวางแผนการปลูกเลือกชนิดผักให้เหมาะสมกับฤดูกาลปลูก ช่วงเวลาการปลูกและพื้นที่ปลูก นอกจากนี้แล้วเทคนิคการขยายพันธุ์ และการทำปัจจัยการผลิตเพื่อไว้ใช้เองในพื้นที่ยังเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งในการทำการเกษตรในปัจจุบัน เนื่องจากปัจจัยการผลิตที่มีจำหน่ายในท้องตลาดมีราคาค่อนข้างสูงมาก ทำให้ผู้ผลิตหรือเกษตรกรต้องสูญเสียเงิน ซึ่งเป็นการเพิ่มต้นทุนการผลิตให้กับเกษตรกรโดยเฉพาะเกษตรกรที่ผลิตในระบบเคมีทั่วไป ซึ่งนอกจากจะมีต้นทุนการผลิตที่สูงแล้วยังทำให้ต้องสูญเสียสุขภาพที่ด้วยเนื่องจากมีการใช้สารเคมีอยู่เป็นประจำ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วพื้นที่ปลูกพืชในชุมชนต่างๆ ของประเทศไทยมีวัสดุเหลือใช้ทางการเกษตรอยู่เป็นจำนวนมาก และที่ผ่านมาเกษตรกรหรือชุมชนต่างมีวิธีกำจัดเศษซากพืชด้วยวิธีการปล่อยให้ผุสลายไปกลายเป็นปุ๋ยด้วยธรรมชาติหรืออาจใช้วิธีการเผาเป็นส่วนมาก ซึ่งเมื่อสมัยก่อนการเผาอาจมีจำนวนไม่มากนักจึงทำให้เกิดมลพิษทางอากาศเพียงเล็กๆน้อยๆไม่นานก็เข้าสู่สภาพปกติ แต่ปัจจุบันประชากรในแต่ละพื้นที่ทั่วโลกเพิ่มมากขึ้น ทำให้พื้นที่ทำการเกษตรลดจำนวนลงเพื่อนำไปใช้เป็นที่อยู่อาศัยของประชาการ ทำให้พื้นที่ในการทำการเกษตรถูกลดจำนวนลง ซึ่งสวนทางกับความต้องการบริโภคของประชาการที่เพิ่มขึ้น จึงทำให้เศษซากพืชที่เหลือจากการเก็บเกี่ยวหรือใบไม้ที่ร่วงหล่นลงถูกรีบกำจัดด้วยการเผาเพื่อความเร่งรีบในการใช้พื้นที่เพาะปลูกให้ได้มากที่สุดในแต่ละช่วงของการปลูก เนื่องจากต้องผลิตให้ได้จำนวนมากเพื่อเพียงพอกับความต้องการของผู้บริโภค แต่ปัญหาจากการเผาปัจจุบันมีความรุ่นแรงเพิ่มขึ้นดังเห็นได้จากข่าวสารข้อมูลที่มีปรากฏอย่างมากมายตามสื่อต่าง ๆ ถึงผลกระทบที่ได้รับจากจากฝุ่น PM2.5 ซึ่งทำให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมโดยตรง ส่งผลกระทบต่อมวลมนุษยชาติต่าง ๆ มากมายทำให้กระทบต่อการดำเนินชีวิต เนื่องจากมีผลต่อสุขภาพทำให้ต้องสูญเสียค่าใช้จ่ายด้านการดูแลสุขภาพและทำให้ประเทศไทยต้องสูญเสียเงินด้านสาธารณสุขต่อปีเพิ่มขึ้น เพราะประชาการได้รับผลกระทบจากการเผาเศษซากพืชโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์กับผลเสียที่เกิดขึ้นดังกล่าว ซึ่งทางผู้จัดทำโครงการจึงเล็งเห็นความสำคัญของการลดการเผาเศษซากพืชทั่วไปและจากภาคเกษตรกรรม ปัจจุบันทางผู้จัดทำโครงการได้มีการนำปุ๋ยหมักดังกล่าวไปผ่านกระบวนการวิจัยเพื่อพัฒนาปุ๋ยหมักให้มีประสิทธิภาพและคุณภาพสูงด้วยกระบวนการทางเทคโนโลยีชีวภัณฑ์มีชีวิต ซึ่งเป็นการจัดการของเสียให้เป็นศูนย์ (ZERO WASTE) ช่วยให้ได้สูตรที่เหมาะสมสำหรับเป็นทั้งวัสดุเพาะกล้าและวัสดุปลูกผักแต่ละชนิดในระบบเกษตรอินทรีย์ (Organic) และระบบปลอดภัย (GAP) และเมื่อหลังการปลูกพืชผักต่างๆ แล้วสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือการดูแลรักษาพืชผักที่ปลูกไม่ให้มีศัตรูพืชเข้ามารบกวนหรือทำลาย ซึ่งปัจจุบันจะพบว่ามีการใช้สารเคมีสังเคราะห์ทางการเกษตรเพื่อป้องกันกำจัดศัตรูพืชในปริมาณที่สูง โดยจากรายงานพบว่าประเทศไทยนำเข้าสารเคมีมาใช้ในประเทศอยู่ในลำดับที่ 7 ของโลก และมีปริมาณเพิ่มสูงขึ้นทุกปี แต่การใช้สารเคมีทางการเกษตรดังกล่าวมีผลกระทบต่อสุขภาพเมื่อได้รับสารกำจัดศัตรูพืชเข้าสู่ร่างกาย รวมไปถึงมีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมทั้งการแพร่กระจายสู่อากาศ สะสมในแหล่งน้ำและในดิน มีผลต่อแมลงหรือสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติที่เป็นประโยชน์ จากข้อมูลข้างต้นชี้ให้เห็นว่าการทำเกษตรที่มีการใช้สารเคมีทำให้เกิดการสะสมของโลหะหนักที่มาจากการใช้สารกำจัดศัตรูพืช ซึ่งส่งผลทำให้ต้นพืชดูดซับสารเคมีที่มากจากการสะสมสารเคมีในดินที่ปนเปื้อน จึงพบว่าปัจจุบันประชากรในประเทศไทยมีอัตราการเกิดโรคมะเร็งเพิ่มมากขึ้นทุกปี ดังนั้นในการผลิตพืช เกษตรกรจึงควรหันมาใช้ปัจจัยการผลิตที่ปลอดภัยเช่น การใช้สารชีวภัณฑ์เพื่อป้องกันกำจัดศัตรูพืชซึ่งมีความปลอดภัยต่อผู้ผลิต ผู้บริโภคและสิ่งแวดล้อมทำให้เกิดความมั่นคงทางอาหาร ดังนั้นผู้จัดทำโครงการจึงมีความร่วมมือแบบบูรณาการระหว่างคณาจารย์ระหว่างคณะต่างๆเพื่อนำองค์ความรู้ที่ผ่านการศึกษาวิจัยจากทางมหาวิทยาลัยลงไปสู่ชุมชุน ในด้านต่างๆ ได้แก่ การวางแผนการผลิตพืชผักให้เหมาะสมในแต่ละฤดูกาลและพื้นที่การผลิต การขยายพันธุ์ การทำปัจจัยการผลิตต่างๆ การช่วยลดการเผา ทำให้สิ่งแวดล้อมน่าอยู่ และผลผลิตที่ได้สามารถสร้างเป็นผลิตภัณฑ์ให้กับครอบครัวและชุมชนซึ่งทำให้ช่วยสร้างอาชีพเสริมหรือเป็นอาชีพหลักให้กับคนในชุมชน โดยโครงการนี้ได้นำเอาองค์ความรู้ด้านการผลิตพืชผักและการทำปัจจัยการผลิตภายใต้ระบบเกษตรอินทรีย์ร่วมถ่ายทอดสู่กลุ่มเกษตรกร ซึ่งสอดคล้องกับยุทธศาสตร์ของมหาวิทยาลัย และมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสนองงานโครงการพระราชดำริ ด้านโครงการการพัฒนาทางการเกษตร ซึ่งสอดคล้องกับ SCGs : เป้าหมายที่ 1: ขจัดความยากจน ; เป้าหมายที่ 2: ยุติความหิวโหย บรรลุความมั่นคงทางอาหารและยกระดับโภชนาการสำหรับทุกคนในทุกวัย ; เป้าหมายที่ 3: การมีสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดี และ เป้าหมายที่ 12: แผนการบริโภคและการผลิตที่ยั่งยืน