รายละเอียดโครงการ

ในฐานะที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้-ชุมพร เป็นมหาวิทยาลัยฯ ที่เปิดการเรียนการสอนด้านการเกษตรและด้านอื่นๆที่เกี่ยวข้อง ซึ่งสาขาวิชาที่เปิดการเรียนการสอน ประกอบด้วย สาขาวิชาพัฒนาการท่องเที่ยว สาขาวิชาบริหารธุรกิจ สาขาวิชาการประมง (เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ สาขาวิชาเทคโนโลยีการผลิตพืชและสาขาวิชารัฐศาสตร์ ซึ่งเป็นแหล่งผลิตบุคลากรออกสู่ภาคเกษตรกรรมและอุตสาหกรรมอื่นๆ จำนวนมาก ขณะที่มหาวิทยาลัยฯ มีการวางเป้าหมายทิศทางการพัฒนาระยะ 15 ปี พ.ศ. 2555-2569 เป็น “มหาวิทยาลัยแห่งชีวิต” ที่เคารพและให้ความสำคัญกับธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม ภายใต้ปรัชญา : “มุ่งมั่นพัฒนาบัณฑิตสู่ความเป็นผู้อุดมด้วยปัญญา อดทน สู้งาน เป็นผู้มีคุณธรรม และจริยธรรม เพื่อความรุ่งเรื่องวัฒนาของสังคมไทยที่มีการเกษตรเป็นรากฐาน” ทั้งนี้ที่ผ่านมาคณาจารย์และนักศึกษาดำเนินการกิจกรรมภายใต้รูปแบบกองกำลัง “เที่ยว” รับใช้สังคมดำเนินกิจกรรมเพื่อการกระตุ้นเตือนและส่งเสริมการสร้างจิตสำนึกแก่นักศึกษา บุคลากร และผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ให้เกิดการมีส่วนร่วมรับผิดชอบต่อผลกระทบสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นจากการจัดการเรียนการสอนและการบริหารจัดการ ได้แก่การศึกษาผลกระทบสิ่งแวดล้อมด้านต่างๆที่เกิดจากระบวนการในการจัดการเรียนการสอน ประกอบด้วย 1) ขยะอินทรีย์ภายในโรงอาหารมหาวิทยาลัยฯ 2) การใช้พลังงาน (น้ำมันเชื้อเพลิง พลังงานไฟฟ้า) 3) ปริมาณขยะแห้งและขยะอื่นๆ 4) คุณภาพน้ำ 5) การปลูกป่าสามอย่างประโยชน์สี่อย่างตามแนวทางศาสตร์พระราชา ควบคู่กับการร่วมเป็นสมาชิกฯ เครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนจังหวัดชุมพรเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในการนำพาพลังจิตอาสาจากสถาบันการศึกษา ไปหนุนเสริมพลังการขับเคลื่อนเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนจังหวัดชุมพร ดังนั้นจากฐานทุนทรัพยากรภายในมหาวิทยาลัยฯ โดยเฉพาะการปลูกป่าสามอย่างประโยชน์สี่อย่างและปลูกพันธุ์ไม้อาหารท้องถิ่นเพื่อความมั่นคงทางอาหารและอาหารปลอดภัย เช่น ส้มจี๊ด มะม่วงหิมพานต์ เหลียง หมาก กล้วยท้องถิ่น และพันธุ์ไม้ยืนต้นชนิดต่างๆ โดยเริ่มต้นจากบ้านดินพอเพียงและขยายต่อไปอาคารแม่โจ้สามัคคี ซึ่งผลผลิตดังกล่าวสามารถดำเนินการต่อยอด สู่ประเด็นการบริโภคที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมภายในมหาวิทยาลัยฯ ซึ่งสอดคล้องกับ ศ.ดร. วันดี ทาตระกูล คณะเกษตรศาสตร์ ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยนเรศวร ได้นิยามความมั่นคงทางอาหารว่า “การเข้าถึงอาหารที่มีอย่างเพียงพอ สำหรับการบริโภคของประชาชนในประเทศ อาหารมีความปลอดภัย และมีคุณค่าทางโภชนาการ เหมาะสมตามความต้องการตามวัย เพื่อการมีสุขภาวะที่ดี รวมทั้งการมีระบบการผลิตที่เกื้อหนุน รักษาสมดุลของระบบนิเวศวิทยา และความคงอยู่ของฐานทรัพยากรทางธรรมชาติของประเทศ ทั้งในภาวะปกติหรือเกิดภัยพิบัติ สาธารณภัยหรือการก่อการร้ายอันเนื่องจากอาหาร” แต่ทั้งนี้ความมั่นคงทางอาหารไม่ได้มีความหมายเพียงแค่ว่าการมีอาหารอย่างเพียงพอ แต่ความมั่นคงทางอาหารนั้นสัมพันธ์กับมิติต่างๆ อย่างเป็นองค์รวม โดยต้องมองไปถึงความมีอธิปไตยทางอาหารของเกษตรกร ต้องสัมพันธ์กับมิติความมั่นคงด้านต่างๆ เช่น ความมั่นคงของมนุษย์ ความมั่นคงทางสิ่งแวดล้อม ความมั่นคงทางสังคม และความมั่นคงในการดำรงชีวิต (อ้างถึงใน อุบล, 2558) ทั้งนี้ โครงการการสร้างความมั่นคงทางอาหารและอาหารปลอดภัย จึงเป็นการต่อยอดเรื่องการใช้ทรัพยากรภายในมหาวิทยาลัยฯให้เกิดประโยชน์สูงสุดภายใต้แนวคิด “การสร้างคุณค่าใหม่บนฐานทุนเดิม”