รายละเอียดโครงการ

มารยาทไทยเป็นเอกลักษณ์ของชาติไทย เป็นสิ่งที่มีคุณค่าและสำคัญยิ่งโดยเฉพาะยุคสมัยที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว สมควรที่จะปลูกฝังให้ผู้เรียนตระหนักถึงคุณลักษณะอันพึงประสงค์ มีความรักและเข้าใจในมารยาทและวัฒนธรรมไทยอันเป็นมรดกของชาติ ทั้งนี้เพื่อให้บุคลากรและผู้เรียนร่วมรณรงค์ส่งเสริมมารยาทและวัฒนธรรมไทยในด้านต่างๆ อาทิ การไหว้ การทักทาย การเดินผ่านผู้ใหญ่ การพูด การแสดงความมีน้ำใจ และอื่นๆ จึงได้จัดทำโครงการส่งเสริมมารยาทไทยและวัฒนธรรมไทยให้แก่ผู้เรียนได้ร่วมกันสืบสานมรดกไทย เพื่อตอบสนองอัตลักษณ์การศึกษามูลนิธิฯ รวมถึงการประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์ และเอกลักษณ์ของสถานศึกษา กลองปูจา ก๋องปูจาหรือกลองบูชา เป็นอีกวัฒนธรรมไทยล้านนาที่เกือบจะเลือนหายไป คงเหลือผู้ที่สืบทอดศิลปะแห่งกลองปูจาแค่เพียงรุ่นอายุสูงเท่านั้น กลองปูจา เป็นกลองโบราณชนิดหนึ่งที่ใช้ในกิจกรรมทางพุทธศาสนามาตั้งแต่สมัยอาณาจักรล้านนา ใช้ตีส่งสัญญาณบอกข่าวป่าวประกาศในชุมชน หรือใช้ตีเพื่อเป็นพุทธบูชาในวันโกน คือวันขึ้น-แรม 7 ค่ำ และ 14 ค่ำ เพื่อเตือนให้ทราบว่าวันรุ่งขึ้นเป็นวันพระ ตีเพื่อบอกให้รู้ว่าพิธีกรรมทางสงฆ์เสร็จสิ้น และใช้ตีในงานประเพณีต่างๆ เช่น ประเพณีณีตานก๋วยสลาก งานปอยหลวง งานฉลองสมโภชต่างๆ จนมีคำกล่าวไว้ในกลุ่มพุทธบริษัทว่า “หากสิ้นเสียงกลองปูจาเมื่อใด ศาสนาพุทธก็จะหมดสิ้นเมื่อนั้น…” กลองปู่จามีลักษณะเป็นกลองใบใหญ่ขึงด้วยหนังสองหน้า ตรึงหนังด้วยหมุดไม้ เรียกว่า กลองตึ้งหรือกลองต้าง เดิมมีใบเดียวแต่ต่อมาพัฒนาเพิ่มมา 4 ใบตามความเชื่อชาวล้านนาที่มีความศรัทธาต่อพุทธศาสนา ใบเล็ก 3 ใบเรียกว่า กลองลูกตุ๊บ ซึ่งมีความหมายถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ส่วนใบใหญ่คือศาสนาพุทธทำนองที่ใช้ตีกลองปูจานี้ มี 3 ทำนอง ซึ่งมีชื่อเรียกไม่เหมือนกัน บางแห่งเรียกทำนองล่องน่าน ทำนองแซะ และทำนองสะบัดชัย แต่บางแห่งเรียกทำนองเสือขบตุ๊สาวหลับเตอะ และสะบัดไชย กลองปูจานั้นได้ถูกย่อส่วนกลองให้มีขนาดเล็กลงเพื่อสะดวกในการเคลื่อนย้าย เพื่อนำไปใช้ในขบวนแห่ประโคมต่างๆ จนเป็นที่รู้จักกันในชื่อ กลองสะบัดชัยในปัจจุบัน